12. Blacki i świąteczny bal kultur

Przez następne dwa tygodnie rozwiązaliśmy multum gównianych spraw. W większości chodziło o prace domowe, eseje, czy pożyczki. Jednym słowem; gówno. Ktoś chyba pomyślał, że można nas w ciula zrobić i wykorzystać. Angie chodziła wściekła jak osa, a Luca zadowolony. Mało brakowało, a znowu by się pokłócili.

Na szczęście w końcu nadeszła ONA. ONA czyli sprawa. Napatoczyła się na początku grudnia, na jednym ze spotkań klubu pojedynków. Mcgonagall jak zwykle chodziła między uczniami, dobierając ich w pary przy pojedynkach jeden na jednego. Trafiła mi się Blackie -dziewczyna z mojej klasy, koleżanka Angie.

-Hej, Alex -skinęła mi, przyjmując pozycję bojową. -Mam sprawę.

-Jaką? -również się ustawiłem.

-Myślałam z kilkoma znajomymi nad urządzeniem Balu Świątecznego..Drętwota! -rzuciła pierwsze zaklęcie, ale sparowałem je bez problemu.

-Bal Świąteczny? -zmarszczyłem brwi.

-Tak. Taka impreza, na której będziemy mogli potańczyć.. -ledwo udało jej się osłonić, gdy rzuciłem w nią oszałamiaczem.

-Nie lubię imprez -poinformowałem łaskawie.

-Ale pomyśl, jaki to byłby hit dla twojego przemysłu bimbrowniczego -mruknęła, z niewinnym uśmiechem.

Cholera, szczwana laska.

-Expeliarmus! -zgrabnie chwyciłem jej różdżkę, nim ta upadła na podłogę. Podszedłem do niej wyciągając badyl w jej stronę. -Jutro po obiedzie, w naszym gabinecie.

Kurwa, chyba tylko ja nadal nazywam ten pokój gabinetem.

Pokój szajbusów. Mają, kurwa, wyobraźnię.

-Bal Świąteczny? -Angie uniosła brwi, ale nawet nie raczyła zerknąć na Blackie znad swojej gazetki.

-Tak -dziewczyna pogłaskała kota, który siedział jej na kolanach. Al przycupnął nieco dalej, wymieniając z futrzakiem powłóczyste spojrzenia. -Wymyśliłam sobie, że ludzie dobraliby się w tematyczne pary. No, wiecie; ubrani na zielono, obcokrajowcy...

-Nieźle -Angie gładko przeszła z trybu ignorowania w  tryb ciekawski. -Al, idziemy razem.

A, nie, to był tryb rozkazujący, w pełnej krasie.

-C-co?! -Albion zakrztusił się z wrażenia. -Dlaczego?!

-Będziemy angielską parą -rzuciła dziewczyna niedbale, wracając do pisemka.

-A nie możesz z kimś innym?! -akt ostatniej nadziei plus mina typu "a niech to kule biją! Czemu znowu ja?!". Prawie się udało.

-Ty jesteś z Anglii, chłopaki nie.

Chwila wnikliwej kontemplacji, aż w końcu dojście do konstruktywnych wniosków.

-Cholera -jęknął cicho.

-Ja pójdę z moim nowym face... -zaczął Max, ale natychmiast wsadziłem mu pięść pod brodę. 

-Oszczędź mi szczegółów -burknąłem groźnie.

Max jako jedyny niezbyt się przejmuje, gdy mu grożę. Jest chyba po prostu zbyt głupi, by móc porozumiewać się w sposób ogólnie funkcjonalny.

-Ale on jest słodki!!!!!!

-Jak się, kurwa, nie zamkniesz to cię zaknebluję, i doprowadzę do takiego stanu, że od dziś będziesz wydalać fekalia przez nos -kolejna próba. Tym razem bardziej obrazowo, może ponimat.

-To ja chyba pójdę z tobą, mon ami? -Luca zerknął na Blacki z lekkim, leniwym uśmiechem.

Zmarszczyłem brwi i obróciłem się na pięcie, spoglądając na dziewczynę.

-Nie znalazłaś jeszcze partnera?

Wzruszyła ramionami.

-Nie bardzo. Nie byłam pewna, czy aby na pewno dojdzie do balu, nie mówiąc już o szukaniu partnera czy sukienki.

-Świetnie. To idziesz ze mną -wzruszyłem ramionami. -Znajdź sobie białą kieckę.

Luca popisał się odwagą i rzucił we mnie poduszką.

-Ja byłem pierwszy!

-Ssij pałę.

-Kurwa -opadł na poduchy, rozrzucone po wyrku.

-A tobie co? -Angie trąciła go butem. -Zachowujesz się jak gumochłon z okresem.

-Nie mam z kim iść -żabojad przyjął minę biedaka. -Jak zwykle...

-Jassssne -dziewczyna wywróciła oczami. -Nie będziesz mógł się odgonić od namolnych fanek -mruknęła proroczo, po czym wróciła do czytania gazetki.

Następny tydzień spędziliśmy na konkretnym planowaniu i rozgłaszaniu informacji o imprezie. Każdy rzucił plotkę w swoim domu, a Ślizgoni pozostali w słodkiej niewiedzy. Kilka osób, w tym Olivka, Potter z chłopakami, Molly, Lilly i słodka-parka-Longbottom, przyleźli z chęcią pomocy. Zaskakujące, że im więcej osób właziło do gabinetu, tym większy się wydawał. Podzieliliśmy się na zespoły -jedni zajmowali się plakatami, drudzy robili dekoracje, trzeci, czyli ja, łazili do dziadzia wypraszając pozwolenie.

Dziadzia zgodził się zaskakująco chętnie, uraczywszy mnie przy tym historią o złotych nocnikach, które znalazł w jakiejś Bogu ducha winnej klasie. Jak dla mnie to za dużo ćpa, powinien raczej zmienić dostawcę, mogę mu nawet podsunąć kilku miłych i szczodrych.

-Nieźle -pochwaliłem Blacki, gdy ta ozdabiała brzegi ulotek gałązkami suszonego rozmarynu. Siedzieliśmy akurat całą kompanią w gabinecie i robiliśmy ostatnie przymiarki.

Max nagle podskoczył i machnął dziko rękami, by przyciągnąć wzrok Ala. Mało tym nie rozwalił mu nosa, ale cel osiągnął. Zignorowałem ich.

-Dzięki -dziewczyna odgarnęła włosy za ucho. -Pomyślałam, że coś takiego będzie przyciągać wzrok.

-Mamy problem, aniołeczki -Angie wcisnęła się pomiędzy nas. -Imprezę robimy zaraz przed przerwą świąteczną, nie?

-Ano...

-To za dwa tygodnie, nie?

-No, tak...

-Zamówiłaś już kapelę, nie?

Blackie zbladła gwałtownie.

-Ale chyba jeszcze da radę..?

-Mamy kapelę -wyciągnąłem z kieszeni płaski kamień. -To próbka.

Położyłem emiter na stoliku i stuknąłem w niego różdżką.

-Zamknąć japy! -ryknąłem w stronę Pottera i Blacka, którzy usiłowali przyciągnąć uwagę Evans, obwieszając się łańcuchami z kwiatów. -Debile...

Kamień rozjarzył się na ciemno fioletowo, a wtedy z jego wnętrza zaczęły płynąć pierwsze dźwięki. Łagodne intro na gitarze, potem ostrzej, gniewne bębny i łagodny męski głos. Ludzie w gabinecie umilkli, wsłuchując się z ciekawością. Przez chwile ich nie poganiałem.

Chwilę.

-Kurwa, ryżu wam na zachętę rzucić?! -ryknąłem, gdy tylko piosenka się skończyła. -Do pracy, kurwa!

-Nieźli są -Angie kiwała chwilę głową. -No wiesz, może to i nie Mugolaki, czy Podrygujące Kociołki, ale są nieźli.

-Skąd ich wytrzasnąłeś? -Blackie dotknęła kamienia, unosząc brwi.

-To kapela mojego brata* -wzruszyłem krótko ramionami. -Nazywają się Dziennikiem z Podróży. Zgodzili się zagrać na balu.

-Dzięki -białowłosa uśmiechnęła się do mnie, rozpromieniona. -Jesteś niesamowity!

Max po raz wtóry podskoczył, machnął łapami tak gwałtownie, że rozciął sobie kciuk nożyczkami. Al omal nie spadł przy tym z krzesła, a potem podskoczył do młodego, gotów go ratować, przed wykrwawieniem się na cenne ulotki.

Jebnąłem pięścią w stół, aż wszyscy podskoczyli. Chwilę zaciskałem zęby, piorunując młodych gniewnym spojrzeniem i modląc się w duchu, by nie jęknąć z bólu, bo przyjebałem w emiter. W końcu ukradkiem odetchnąłem głęboko i ryknąłem.

-ZAPRZESTAŃCIE TYCH DZIAŁAŃ I ODDAJCIE PRINCE POLLO!!

Kurwa.

Nie to miało być. Poczerwieniałem z gniewu, gdy Pottter ze swoimi chłoptasiami ryknęli śmiechem. Odwróciłem się błyskawicznie.

-Avada Kedavra!

Klątwa minęła Pottera o cal, wbijając się w mur na jakieś dziesięć centymetrów. James chwilę stał, wgapiając się we mnie dzikim wzrokiem, jakbym co najmniej przespał się z jego matką.

-Pojebało cię?! -ryknęła Evans, także stojąc jak wmurowana w podlogę.

Potter natychmiast roztrzepał sobie włosy.

-Jesteś psychopatą -Black wyciągnął różdżkę, wściekły. Peter i Remus zrobili to samo, choć ten ostatni z małym wahaniem.

-Tak, tak -Angie odrzuciła włosy do tyłu i ziewnęła. -Zbyt spostrzegawczy to ty nie jesteś, piesku -mruknęła kąśliwie. -Jest psychopatą już piąty rok. Idzie się przyzwyczaić.

-O mało mnie nie zabił! -Potter wskazał na dziurę w ścianie.

-Dupa tam -schowałem różdżkę, nie przejmując się, że tamci dyszą na mnie wściekle. -Jakbym chciał cię zabić, to bym zabił.

Gówno, po prostu nie trafiłem. Ale nikt nie musi wiedzieć, nie?

Obróciłem się gniewnie do Maxa i Ala. Ten pierwszy nucił sobie coś pod nosem, drugi drżał z przerażenia.

-Co to, kurwa, za niewerbalny, w pizdę jebany, sposób komunikowania o którym nie wiem, a chciałbym?!

-Nic nie wiem!!! -Al rzucił spanikowane spojrzenie na Maxa. Odchrząknął. -Znaczy się... ja zupełnie nie wiem o czym mówisz...

-MAX!!! -ryknąłem, bo gówniarz już zaczął podrygiwać do nuconej przez siebie melodii.

Wyprostował się, stając na baczność.

-Obecny, niepokalany! -poinformował zebranych radośnie.

Ścisnąłem sobie skronie boleśnie. Takich faktów wolałem sobie oszczędzić.

-Ja pierdolę, bawcie się sami. Ale jak jeszcze....

-CHRRRRRRR....

KURWA.

Czy ich już, do jasnej cholery, pojebało całkowicie?! Żeby mi przerywać, gdy komuś grożę?! Nawet Black i Potter stali grzecznie w kącie, czekając jak skończę! Obróciłem się spokojnie w stronę niedyskretnego pochrapywać i zgromiłem wzrokiem winowajcę. Niezbyt się przejął, dalej pochrapując i śliniąc się na poduszkę.

-Angie, mogłabyś? -uniosłem brwi.

Dziewczyna wyraźnie się ucieszyła, po czym podeszła do chłopaka i czule przyjebała mu z podkutej szpilki. Lu podskoczył, a potem zwalił się na ziemię, wprost pod moje stopy. Angie przystanęła z drugiej jego strony, uśmiechając się słodko.

-Zapakować resztki dla psa? -uniosła brwi, zerkając na mnie.

-Jak tylko skończę -przydusiłem jęczącego drania do podłogi, wciskając mu but pomiędzy łopatki. -Lu, moja droga pizdeczko, znamy się już taką kupę czasu, nie? Czy ty, kurwa, nie wiesz, że jak ja mówię to trzeba trzymać mordę w cipie i się nie komunikować w żaden werbalny, BĄDŹ NIE, sposób?

-Quel est le problème? -żabojad uraczył mnie swoim językiem miłości.

Do pierwszego buta dołączył drugi, tak że teraz stałem na kretynie.

-Samobójca -Angie pokręciła głową. -Ale odważny.

Lu miauknął coś cicho, niemal płaczliwe.

-Starczy -Lupin złapał mnie za ramię. -Daj mu już spokój, co?

-Zamij się swoimi kumplami, samarytaninie -burknąlem tylko.

-A ty zjedz snikersa, bo strasznie gwiazdorzysz -tym razem mnie lekko popchnął. -Zostaw go, psychopato.

Wywróciłem oczami, ale zeskoczyłem na podłogę. Normalnie, złamałbym mu szczękę, ale Lupin jest jedną z niewielu osób, które mi jeszcze nigdy nie podpadły, więc...

Więc wyjąłem ze skrytki wódkę i pomogłem Remusowi podciągnąć żabojada z powrotem na wyrko. Wcisnąłem mu w dłoń kielonek.

-Masz szczęście...

Lu skinął Remusowi wdzięcznie głową i wychylił napitek jednym haustem. Ludzie wrócili do pracy, tylko ja i Angie usiedliśmy po obu stronach francuza, z zamiarem dogłębnego przesłuchania. Nalałem jeszcze.

-Co jest? -Angie podciągnęła kolana pod brodę, obejmując je ramionami.

Lu pochłonął kolejną porcję alkoholu i jęknął płaczliwie.

-Jemioła.

Wymieniliśmy z wampirzycą zaskoczone spojrzenia.

-Co?

-Hagrid porozwieszał jemiołę! A one nie dają mi spokoju! Są wszędzie!!!!

Musieliśmy go przytrzymać, żeby nie rzucił się do ucieczki.

-Kto ci nie daje spokoju?!

-KOBIETY -spojrzał na mnie dziko.

Potem obrócił się do Angie, zmierzył ją od stóp do głów, chlupnął sobie jeszcze i przesunął bliżej mnie. Angie uniosła brwi. Jak dla mnie miała trochę zbyt niewinną minę.

-Przecież ty lubisz kobiety -przypomniałem mu.

-Ale nie w takich ilościach!

-W porządku? -podeszła do nas Blackie, zerkając na Lukę zmartwiona.

Chłopak wygiął usta w podkówkę, patrząc na nią żałosnym wzrokiem pobitego zwierzaczka.

-Dlaczego nie poszłaś na bal ze mną?

Przyjebaliśmy mu równocześnie. Tyle, że ja ograniczyłem się do trzepnięcia po łbie. Angie za to się nie patyczkowała, tylko wbiła mu stopę w przyrodzenie, po czym wstała i odeszła do Evans i Molly. Lu jęknął i zwalił się z wyrka.

-Co ja znowu..? Merde!

-Czy ona aby..? -Blackie zerknęła na mnie z zaskoczeniem.

Skinąłem krótko głową, a potem przyłożyłem palec do ust. O niektórych rzeczach się nie mówi.

-To może zaproś którąś w końcu? -znowu pomogłem francuzowi unieść się na wyrko.

-Ale kogo?!

Rozejrzałem się po pokoju, zastanawiając.

-Molly! -skinąłem na dziewczynę. -Z kim idziesz na bal?

Ruda zapłoniła się gwałtownie.

-Z Arturem...

Crap.

Nagle ją dostrzegłem.

-Evans!

Potter podskoczył, jak rażony piorunem.

-Na pewno nie z tobą!!

-Spierdalaj! -ryknęliśmy równocześnie z Lilly.

Dziewczyna obrzuciła mnie gniewnym spojrzeniem.

-Na pewno nie z tobą -burknęła.

-Bym w życiu nie śmiał cię zaprosić -powstrzymałem się od złośliwości. Skinąłem na Lukę. -Frajer potrzebuje towarzystwa do francuskiej pary.

Angie założyła ręce na piersi. Lu obrócił się do Lilly, mierząc ją okiem pijanego znawcy.

-Eeeeeeeej! -mruknął, prostując się. -Masz pięęęęęękne włoooosy! I taką... taką jasną cerę! Pięknie by ci było w bereeeeecie!

Ruda zmarszczyła brwi, ale jej gniewna mina była kiepską przykrywką.

-Evans, ty chyba nie..? -Potter wyglądał na załamanego. Nawet włosy mu oklapły.

-Powiedziałam, spierdalaj, Potter -nawet na niego nie spojrzała. -Masz przyleźć trzeźwy, żabojadzie!

Lu zasalutował jej krzywo, a potem walnął się na łóżko, dalej pochrapując. Potter stał z żałosną miną dłuższą chwilę. Lupin w końcu ulitował się nad nim i przeczesał mu włosy dłonią, żeby sterczały na wszystkie strony. Przy okazji rzucił mi karcące, ale i rozbawione spojrzenie.

-Dobra, chyba skończyłam -Blackie odchrząknęła, ciągnąc mnie lekko za rękaw. -Pomożesz mi porozkładać ulotki?

Skinąłem głową. Następne godziny spędziliśmy na krążeniu po zamku.

Aut. I tyle na razie. Sam bal zostanie opisany niedługo (czyli jak się zbierzemy i napiszemy). Jesteście ciekawi? Ja tak ^^

* Alex jest sierotą, ale wychowuje się u starszego mężczyzny -tzw. Ozza, którego nazywa bratem. Są ze sobą bardzo mocno związani. Ozz jest główną postacią mojej siostry bliźniaczki, więc wiadomo...